Poradnik dotyczący zwiedzania Biebrzańskiego Parku Narodowego: Ekologiczna perspektywa i praktyczne rady

Biebrzański Park Narodowy (BbPN), największy park narodowy w Polsce, jest niezwykłym miejscem, którego unikalne torfowiska stanowią ważny ekosystem na skalę europejską. Możliwość przemierzania jego terenów pieszo, rowerem lub kajakiem daje niepowtarzalną okazję do kontaktu z naturą, a także możliwość obserwacji dzikiej fauny, takiej jak łosie. Co ciekawe, choć łosi często kojarzą się z BbPN, to oficjalnie miano ich „ambasadora” posiada inny polski park – Kampinoski. Zarówno szlaki wodne, jak i lądowe, cechuje tu niesamowity spokój, który ciężko znaleźć gdziekolwiek indziej.

Podstawowe informacje o Biebrzańskim Parku Narodowym
Biebrzański Park Narodowy położony jest w województwie podlaskim i zajmuje obszar 592,23 km2. Jego wschodnie skraje są blisko granicy z Białorusią, a od północy ogranicza go Pojezierze Ełckie. Prawie cała pradolina rzeki Biebrzy mieści się w granicach parku, obejmując aż 155 km biegu rzeki z jej malowniczymi zakolami. W obrębie parku wyznaczono osiem enklaw, które nie są objęte ochroną – są to głównie łąki, pola uprawne i wsie. Siedziba zarządu parku znajduje się w Osowcu-Twierdzy.

Bagna Biebrzańskie – jedne z największych torfowisk w Europie – zajmują powierzchnię ponad 59 tys. ha. W tzw. Basenie Południowym tworzą pas szeroki na 12-15 km, którego podłoże stanowią piasek, żwir i ił; na północy sięgają morenowych wzgórz. Te torfowiska pełnią nieocenioną rolę w ekosystemie, zwłaszcza w obliczu masowego zanikania i wysuszania podobnych terenów. Stanowią one ostatnią ostoję dla wielu gatunków ptaków wędrownych. Dodatkowo, Bagna Biebrzańskie działają jako skuteczny pochłaniacz dwutlenku węgla, wiążąc go na wiele lat.