Przyjście jesieni, z jej skracającymi się dniami, opadającymi liśćmi drzew i charakterystycznym zapachem wilgotnej ziemi oraz chłodnego wiatru, to czas dynamicznych zmian w świecie ptaków. Wielu przedstawicieli awifauny przygotowuje się do migracji, niektóre gatunki docierają do Polski na zimowy pobyt, a inne gromadzą pokarm, aby przetrwać nadchodzące mrozy. Pola i lasy zapełniają się dźwiękami ptasiego świergotu i odgłosami przelatujących stad, ukazującym bogactwo naszej ptasiej różnorodności.
Na polskich polach możemy zaobserwować skowronki polne (Alauda arvensis), które są jednymi z najbardziej rozpoznawalnych wokalistów naszej przyrody. Chociaż ich śpiew jest najintensywniejszy w okresie wiosennym i letnim, jesienią również można usłyszeć ich melodię, choć nieco tłumioną. To właśnie teraz skowronki łączą się w grupy i szykują do odlotu na zimowiska położone w Europie Zachodniej i Południowej.
Jesienne łąki i bagna pełne są donośnego, trąbiącego głosu żurawi (Grus grus). Majestatyczne ptaki gromadzą się wtedy w większe grupy, tworząc niezwykłe stada, które szykują się do migracji na zimowiska w Hiszpanii i Afryce Północnej. Ich odgłosy to jedna z najbardziej rozpoznawalnych melodii przyrody podczas jesieni.
Na niebie można zaobserwować przelot gęsi zbożowych (Anser fabalis) oraz gęsi białoczelnego (Anser albifrons), które migrują przez Polskę jesienią. Znane są one z charakterystycznego kluczowego lotu oraz głośnych klangorów. Wiele z nich decyduje się spędzić zimę na polskich polach i mokradłach, takich jak Dolina Baryczy czy Biebrzański Park Narodowy.
Szpaki (Sturnus vulgaris) stanowią jesienny widok na polach i nad miastami, tworząc olbrzymie stada. Zjawisko to, nazywane murmuracją, polega na synchronicznym locie tysięcy szpaków, co tworzy niezwykły spektakl. Choć część z nich migruje na zimę do cieplejszych rejonów, wiele zostaje w Polsce korzystając z dostępnych owoców i nasion.
Aktywność wykazują także kosy (Turdus merula) oraz drozdy, takie jak drozd śpiewak (Turdus philomelos) i drozd rdzawoszyi (Turdus iliacus), które żerują na owocach jarzębiny, głogu i innych drzew i krzewów. Przygotowują się one do migracji na południe lub do zimowania w Polsce. Ich śpiew jest mniej intensywny, ale nadal można usłyszeć ich melodie o poranku.
Sójki (Garrulus glandarius) są wyjątkowo aktywne jesienią, zbierając zapasy żołędzi, orzechów i nasion na zimę. Ich odgłosy słychać w lasach i parkach, gdzie przenoszą się z drzewa na drzewo. Możemy je obserwować podczas zbierania zapasów, co świadczy o ich niezwykłej inteligencji i zdolnościach adaptacyjnych.