Występuje wiele typów wirusowego zapalenia wątroby (WZW), które są wywoływane przez różne rodzaje wirusów hepatotropowych. Zakażenie WZW może nastąpić na kilka sposobów, m.in. poprzez kontakt z kałem lub drogą seksualną. Charakterystycznymi symptomami tej choroby mogą być ból po prawej stronie tułowia, pod żebrami (co jest wynikiem powiększenia wątroby), biegunka lub żółtaczka. Lecznicza strategia zależy głównie od zdrowej, łatwostrawnej diety.
Wirusowe zapalenie wątroby jest często mylnie określane jako „żółtaczka zakaźna”, co jest niepoprawne, biorąc pod uwagę, że żółtaczka jest rzadkim objawem tej choroby, a pozostałe symptomy są zazwyczaj niespecyficzne. Na szczęście choroba ta często ustępuje spontanicznie, a terapia skupia się przede wszystkim na odpowiednim odżywianiu i prowadzeniu zrównoważonego trybu życia.
Możemy klasyfikować wirusy zapalenia wątroby do dwóch głównych grup. Pierwsza obejmuje wirusy pierwotnie hepatotropowe, które mają naturalne powinowactwo do komórek wątroby (hepatocytów). Wśród nich znajdują się wirusy typu A, B, C, D, E, znanymi jako HAV, HBV, HCV, HDV, HEV. Druga grupa zawiera wirusy prowadzące początkowo do innych chorób, które wtórnie wywołują uszkodzenia wątroby. Przykładowo wirus: cytomegalii (CMV), Epsteina-Barr (EBV), ospy wietrznej i półpaśca (VZV) czy opryszczki zwykłej (HSV-1 oraz HSV-2).
Możliwe ścieżki transmisji wirusa zapalenia wątroby pierwotnie hepatotropowego obejmują drogę fekalno-oralną, która jest charakterystyczna dla zakażeń wirusami HAV i HEV. Źródłem zakażenia mogą być zanieczyszczone produkty spożywcze lub woda. Ponadto istnieje droga pozajelitowa związana z naruszeniem ciągłości skóry podczas iniekcji czy zabiegów operacyjnych. Wreszcie istnieje ryzyko zakażenia drogą seksualną oraz możliwość przeniesienia wirusa z matki na nienarodzone dziecko. Okres inkubacji tej choroby wątroby może wynosić od 15 dni do nawet 6 miesięcy.