Zaliczana do rodziny obrzękowocowatych, opieńka miodowa (Armillaria mellea) jest grzybem, który można rozpoznać po swojej charakterystycznej złoto-miodowej barwie oraz lokacji wzrostu, jaką są pnie drzew. Jest to grzyb znany w Polsce także pod innymi nazwami, takimi jak pierścianka, podpieniek czy bedłka opieńka. Jego największą zaletą dla miłośników grzybobrania jest okres występowania – grzyby te można bowiem znaleźć w lasach, kiedy inne atrakcyjne gatunki już zniknęły.
Opieńki miodowe despektowane są za niekorzystny wpływ na wiele ekosystemów leśnych na całym świecie. Eksperci od środowiska zwracają uwagę na ich zdolności do rozkładu martwej tkanki drzewnej, co prowadzi do degradacji nawet tych drzew, które jeszcze żyją. W rezultacie ich aktywności dochodzi do tzw. białej zgnilizny drewna, co skutkuje śmiercią młodych drzew i hamuje rozwój starszych egzemplarzy. Z tego powodu opieńkę miodową uważa się oficjalnie za pasożyta. Pierwszy raz została opisana już w 1790 roku jako grzyb z rodzaju pieczarek. Przez wiele lat różne gatunki opieńek były traktowane zbiorczo, co do dzisiaj utrudnia ich prawidłowe rozróżnianie.
Typowe dla strefy klimatu umiarkowanego półkuli północnej, opieńki miodowe są charakterystyczne dla obszarów leśnych tego regionu. Najczęściej można je spotkać w Europie Środkowej, Skandynawii i Wielkiej Brytanii, choć znane są również na terenie Ameryki Północnej. Ciekawym faktem jest, że człowiek przeniósł te grzyby nawet do południowej Afryki. Sezon na opieńki miodowe w naszej części świata trwa zazwyczaj od września do listopada.
Opieńki miodowe są nierozerwalnie powiązane z drzewami – rosną na martwych pniakach oraz żyjących drzewach. Preferują liściaste gatunki, ale można je znaleźć również na jodłach i modrzewiach. Nawet te grzyby, które wydają się rosnąć na ziemi, są w rzeczywistości pasożytami na drewnie przysypanym ziemią.